Galegochorantes

Non me gusta relacionar a morte coas linguas calquera que sexa esta, dáme certos arrepíos, polo que non me acaban de convencer estas campañas que garanten testamentos, lápidas e enterros en galego. Non é que non fagan faltan, pero son un caso curioso de planificación lingüística post mortem do falante.
Atraéme máis a idea de traballar e pular pola lingua daquel que ten toda a vida por diante que a de quen ten toda a eternidade, preferiría trocar últimos alentos por primeiros choros, camposantos por materno-infantís, cregos por matronas.
Se hai nenos que ao nacer os pais xa os fan son socios dun club de fútbol, por que non unha campaña que cree un club de neonatos galegochorantes? Por que non unha que garanta que as primeiras nadegadas que leva un meniño ao nacer sexan en galego?