Somos un país suicida

Levo con esta idea na cabeza moito tempo e cada vez creo máis nela: somos un país que se suicida.

Suicidamos a nosa paisaxe deitando a cor gris cinzenta onde antes había verde...

Fabricamos unha mocidade suicida que tunea coches, merca quads sen temor ningún e colle as curvas batendo records cada sábados pola noite...

Somos unha sociedade que defende piscifactorías a custa de recantos naturais e a cambio de ducias de postos de traballo...

Non cremos na defensa e protección do lobo ou do xabarín porque as colleitas son o inmediato...

Gustamos do ladrillo nas casas e das alturas nas construcións porque o lema ti vai facendo e a consigna...

Arelamos subvencións en todo canto sexa subvencionable, cegámonos porque o que poida pillar eu xa é meu e para min...

Suicidamos a nosa lingua, ocultándolla ás crianzas e poñéndolle pexas na súa entrada a despachos, tribunais, consultas, comercios, espazos de lecer e empresas.

Síntoo, pero o pesimismo invade a póla deste moucho cun aroma a queimado e unha sombra de cinza...