Tanto querer, tanto querer...

Seguimos en campaña: tócache Feijoo. Dicías a semana pasada co gallo das letras que á lingua galega había que quererlle e non impoñela. Mira ho, sen entrar xa nisto último, eu quérolle á miña parella, a meus pais, a meu irmán, aos meus amigos, a algún veciño, á panadeira que lle me bota pouca cebola ás empanadas que lle encargo e pouco máis... Á lingua o que se di quererlle, quererlle... á lingua quéroa que é distinto. Quéroa para usala, para me comunicar, para vivir nela, para quererlle a todas esas persoas que che dixen antes. Pillas a diferenza? Pois iso.